Koffie met Jezus (Nieuwjaarsmorgen 2016)

Hebt u wel eens last van keuze-stress? Ik wel. Soms met kleine dingetjes. Als je bijvoorbeeld uit eten gaat en je moet een keuze maken uit een menukaart met talloze opties en varianten. Nou ja, daar kom je altijd wel weer uit natuurlijk. Maar je kunt ook keuzestress hebben bij belangrijkere en grotere beslissingen. Wat moet ik dóén? Wat moet ík doen? Wat is hoofdzaak en wat zijn bijzaken? Wat verdient nu mijn aandacht, energie en tijd? En wat mag ik laten liggen, laten rusten. Waar zeg ik ja tegen? En waar mag ik dan nee tegen zeggen. Wat wordt er echt van mij gevraagd. Wat is voor mij nu het “Gebot der Stunde”?

Ene Charles Hummel schreef ooit een steengoed artikel onder de titel ‘the tiranny of the urgent’. De tiranny van het urgente. Het punt dat hij daarin maakt is dit. Veel mensen zouden misschien wel graag hebben dat er dertig uur in een dag zouden zitten. Of dat we met minder slaap zouden toekunnen. Om al de dingen te kunnen doen waar we nu niet aan te komen. Meer tijd om klussen te doen die al te lang zijn blijven liggen. Tijd misschien om eindelijk eens die studie te gaan doen. Tijd om aandacht te geven aan verwaarloosde vriendschappen, meer tijd om boeken te lezen, films te zien,andere dingen op te pakken die op mijn bucket-list staan.

De vraag is of een dag van dertig uur ons echt verder helpt. De kans is levensgroot aanwezig dat ook die extra uren In no-time zijn gevuld met precies diezelfde dingen waar we nu al zo druk mee zijn, zo bezet mee zijn. Hummel zegt dan: ons probleem is niet dat we te weinig tijd hebben. Het punt is dat we te weinig tijd maken voor wat echt belangrijk is. Er zijn iedere dag zoveel zaken die dringend zijn, die zich ook letterlijk aan ons opdringen.En vrijwel al onze aandacht, tijd en energie opslorpen. Zodat er weinig of geen tijd meer over blijft voor de zaken die minder urgent zijn maar wel van groot belang zijn. Wezenlijk zijn voor de kwaliteit van ons leven. We leven vaak in een enorme spanning tussen wat dringend is en urgent en vandaag af moet en dat wat belangrijk is en wezenlijk en van blijvende waarde.

In het Bijbelse denken en leven is er veel aandacht voor deze vraag. Paulus geeft in Filippenzen 1 wat mij betreft een van zijn mooiste raadgevingen. Hij zegt daar: “ik bid dat uw liefde blijft groeien door inzicht en fijnzinnigheid, zodat u kunt onderscheiden waar het op aankomt. Dan zult u op de dag van Christus zuiver en onberispelijk zijn. Vol van de vruchten van de gerechtigheid. Die u dankt aan Christus Jezus, tot lof en eer van God.” Deze woorden raken wat mij betreft de kern en zetten ze ook in het juiste perspectief. Als christen wil je toch zo je tijd besteden, zo kiezen leven dat als je leven ten einde is en je voor God staat. Dat je dan mag weten dat je je tijd niet hebt vermorst, verspilt. Dat je echt tot je bestemming bent gekomen. Dat dan tegen jou gezegd kan worden: welgedaan, getrouwe dienstknecht, dienstmaagd. Ga in tot de vreugde van je Heer.

En dat is dus kennelijk mogelijk en haalbaar.Om zo te groeien en te rijpen in je geloof in inzicht en fijnzinnigheid. Dat je steeds helderder krijgt waar het echt op aan komt. Wat wezenlijk is. Dat je een antenne ontwikkelt die je helpt om te onderscheiden tussen hoofdzaak en bijzaak. Tussen dringend of urgent en belangrijk, wezenlijk.

Hoe doe je dat dan? Hoe pak je dat dan aan? Als je een voorbeeld zoekt van zo’n uitgebalanceerd leven.Kijk dan naar het leven van Jezus. Hij zegt in Johannes 17 tegen zijn hemelse Vader: Ik heb volbracht het werk dat U mij gegeven hebt om te doen. En je vraagt je af: hoe kan Jezus dat zo zeggen? Hij heeft sommigen bevrijd en genezen.Maar heel veel mensen zijn nog altijd gebonden of ziek. Er zijn mensen die zijn onderwijs ter harte hebben genomen En zijn begonnen aan een nieuw leven. Maar er zijn er ook nog zoveel buiten het koninkrijk. Jezus heeft eigenlijk nog maar amper drie jaar gewerkt.En er zou nog zoveel meer te doen zijn en nog zoveel meer uit te leggen. En toch kan hij het op dit moment zeggen: Ik heb het werk volbracht, dat U mij gegeven hebt om te doen. Er was heel veel urgent en dringend, maar het wezenlijke, het belangrijke, het nodige, het essentiële…dát heb ik gedaan.

In die drie jaar heeft Jezus alles gegeven en keihard gewerkt. Hij kon soms totaal uitgeput zijn en dodelijk vermoeid. Maar je hoort hem nooit zeggen dat hij zo druk is. Hij heeft niet dat gejaagde, dat gestreste, dat gefrustreerde dat wij in onze dagen zo vaak om ons heen hebben hangen. Er zat in zijn omgang met mensen een bepaalde rust, een balans. Hij kon soms wel bewust de tijd nemen voor een urenlang gesprek met een Samaritaanse vrouw, met een Joodse Schriftgeleerde. En tegelijk kon hij ook nee-zeggen als de tijd ergens nog niet rijp voor was.

Wat is het geheim geweest van Jezus manier van leven. Hij had geen complete blauwdruk op zak waarin alles helemaal voor hem was uitgestippeld en uitgetekend. Hij is echt één van ons geworden, en deelt dus ook in onze keuzestress. In ons gevecht om te midden van zoveel urgents steeds toe te komen aan dat ene ding dat nodig is. En daarin heeft Jezus kennelijk een weg gevonden. Markus vertelt ons hoe Jezus dat heeft gedaan. In Markus 1 lezen we: “en ’s morgens vroeg, nog diep in de nacht stond Jezus op, ging naar buiten, en begaf zich naar een eenzame plaats om daar te bidden.”

Jezus had dat vast geleerd van psalm 5. ’s Morgens hoort U mijn stem, HEER; ’s morgens leg ik het voor U neer en zie ik uit. … Effen Uw weg voor mij. In de stilte van de morgen, zittend voor Gods aangezicht stemde Jezus zijn hart af op de golflengte van Zijn Vader. En in die heilige en intieme stilte,Vond hij het richtingsgevoel, het tempo, de aandacht, de focus, de scherpte, de energie, het geduld, de liefde, de genade, de compassie die Hij nodig zou hebben voor de volgende dag. Om voor die ene dag het werk te volbrengen dat zijn Vader hem zou geven om te doen. Niet alles en ook niet alles tegelijk. Maar in iedere situatie juist dat ene, het nodige, het juiste, het essentiële

’s Morgens hoort U mijn stem, HEER; ’s morgens leg ik het voor U neer en zie ik uit. … De psalmdichter denkt vast aan het vroege offer dat iedere morgen in de tempel werd gereed gemaakt. Nog voor het licht werd, schikte de priester het hout op het altaar. Voor de zon opging werd ook het schaap al geslacht. En op het moment dat de eerste zonnestraal de tinnen van de tempel in een gouden gloed zette dan werden de stukken van het dier op het altaar gelegd en het offer gebracht.

’s Morgens leg ik het voor U neer…… Het is een mooi beeld dat ons uitnodigt om aan het begin van de dag voor de Heer de stukken van ons leven neer te leggen, uit te spreiden, open te leggen. Onze gedachten en gevoelens,onze plannen en onze ambities,onze zorgen en onze vragen.. ’s morgens leg ik het voor U neer

De foto bij deze overdenking kwam ik tegen op een blog. Het stuk ging over tips om In een druk en jachtig bestaan de regie te bewaren, jezelf niet te verliezen. Bij deze plaat stonden de volgende woorden: Elke dag drink ik een kop koffie met Jezus. Ik zit in mijn favoriete stoel. Een kop vers gezette goede koffie Mijn Bijbel onder handbereik. Soms zeg ik geen woord. Ik denk en mijmer en bid.En bereid me zo voor op de dag die komt.

Niet zo lang geleden hebben onderzoekers ontdekt dat de stemming die je met je mee brengt van huis naar je werk, naar een vergadering, een ontmoeting.Dat die stemming de meest bepalende factor is voor de kwaliteit van je bezigheden gedurende die dag. Een goed begin van de dag is al het halve werk.

Niet dat je altijd zo’n zin hebt om dit te doen. Maar dan kun je zeggen: Heer, ik wil deze tijd echt met u doorbrengen. Ik houd deze tijd voor U. Helpt u me mijn tegenzin te overwinnen. Geeft U me een hart om te bidden. De ruimte om U te ontmoeten. De openheid om U te ontvangen.

’s Morgens hoort U mijn stem, HEER; ’s morgens leg ik het voor U neer en zie ik uit. … Effen Uw weg voor mij. Die laatste woorden zijn ook van belang. Een morgengebed is iets anders dan onze agenda open leggen.Onze plannen met God delen en dan vragen of Hij ze maar wil zegenen. Zodat wij weer ons ding kunnen doen. Nee, in de stilte van Gods aanwezigheid mag je het allemaal leren loslaten’ en vragen: Heer: effen Uw weg voor mij. Laat me zien wat U wilt dat ik doen zal. Ik zie uit Heer, naar Uw aanwijzingen.Ik zie uit Heer naar Uw leiding. Ik wil op Uw manier leren kijken Heer. Steeds meer leren leven zoals U dat hebt bedoelt.

Kijk, na zo’n koffie-moment met de Heer stap je dan toch anders de dag in. Begin je ook anders aan een nieuw jaar. Aandachtiger, nieuwsgierig, alerter, wakkerder. Om te midden van heel veel wat urgent is ook en juist aandacht te geven aan wat nodig is. Met meer liefde, met meer warmte, met meer wijsheid, met meer moed, met meer scherpte, met meer lef. ’s Morgens hoort U mijn stem, HEER; ’s morgens leg ik het voor U neer en zie ik uit. … Effen Uw weg voor mij. Amen.